ชาวโรมันยังเป็นคนแรกที่มีการสลักแหวนของพวกเขา ยกตัวอย่างเช่น แหวนขนนก ที่แสดงการแกะสลักมือสองข้างที่ประสานกัน กลายเป็นที่นิยมอย่างมาก กฎหมายโรมันในยุคแรกยอมรับการแต่งงานสามประเภท ซึ่งเรียกว่า confarreatio, usus และ coemptio ในการแต่งงานแบบ confarreatio - การแต่งงานในชนชั้นสูง - มีการแลกเปลี่ยนแหวนเงินและทอง แต่พวกเขายังคงเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นเจ้าของและการครอบครอง ผู้ชายชาวโรมัน อ้างสิทธิ์ ภรรยาด้วยการมอบแหวนให้และไม่ยอมสวมให้ตัวเอง ต่อมา ประเพณีการสวมแหวนแต่งงานได้รวมเข้ากับพิธีแต่งงานของชาวคริสต์ในยุคกลางของยุโรป อย่างไรก็ตาม แหวนของคริสเตียนในยุคแรกนั้นถูกสลักอย่างแน่นหนาและมีสไตล์จนคริสตจักรในขณะนั้นประณามว่าแหวนเหล่านั้นซับซ้อนเกินไป นำไปสู่การยอมรับรูปแบบที่เรียบง่ายขึ้น คล้ายกับแหวนแต่งงานที่ใช้กัน แหวนแต่งงาน อย่างแพร่หลายในปัจจุบัน แต่ความฟุ่มเฟือยกลับมาอีกครั้งในช่วงยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาด้วยวงแหวน gimmel ยอดนิยมซึ่งประกอบด้วยวงดนตรีสองวงที่เชื่อมต่อกัน หลังการหมั้น เจ้าบ่าวและเจ้าสาวสวมคนละชิ้น ในงานแต่งงาน เจ้าบ่าวสวมแหวนที่นิ้วของเจ้าสาวและเชื่อมต่อทั้งสองส่วนอีกครั้ง แหวนกวีนิพนธ์ (ที่มีข้อความสั้นๆ ที่ตัดตอนมาจากบทกวีหรือพระคัมภีร์) ที่ทำจากเงินสเตอร์ลิงธรรมดาก็มีอยู่ทั่วไปเช่นกัน คำจารึกที่มักจะหันเข้าด้านใน แสดงให้เห็นว่าคู่รักเริ่มมองว่าการแต่งงานเป็นเรื่องส่วนตัวและใกล้ชิด ไม่ใช่แค่ข้อตกลงทางกฎหมาย